Honderden reacties heb ik ontvangen; per e-mail en op mijn Aantrekkingskracht-site. Jij mag natuurlijk ook je persoonlijke ervaring delen (hieronder).
Hier alvast 3 ervaringen met liefdesverdriet van mijn lezers om je een indruk te geven…
“Terugrennen naar het veilige gevoel van mijn ex”
Kom zelf net uit een relatie van 5 jaar vandaan, ben nu 22, dus dat is wel een redelijk inbreuk op je leventje als je vanaf je 17e al ‘gewend’ bent een relatie te hebben.
In het begin had ik het er totaal niet moeilijk mee omdat ik het zelf ook uitgemaakt hebt, een maandje later begon ik spijt te krijgen maarja ik wilde ook niet terugrennen naar het veilige gevoel van m’n ex-vriendin zonder slag of stoot, dus ging ik afleiding zoeken. (heb het wel geprobeerd via internet, ja erg hé ik weet het, en ben min of meer afgewezen, achteraf wel beter ook!)
– Fabian
“Tranen zijn gevloeid”
Mijn ervaring als het gaat om liefdesverdriet is, omdat ik haar bijna elke dag weer tegen kwam en nog tegen kom, dat het veel langer heeft geduurd dan normaal en er zijn bij mij tranen gevloeid. Maar ik ben er over heen.
Ik heb bijna iedere dag haar social media pagina gezocht waar ze met haar vriend op staat. En uiteindelijk heeft mij dat weer bij de realiteit gebracht. Maar nou zie ik haar af en toe nog steeds vluchtig naar me kijken. Zou dat kunnen betekenen dat zij het ook jammer vindt dat er geen relatie is gekomen!”
– Ernst-Jan
“Toch probeer ik mijn leven verder op te pakken”
Het blijft een lastig verhaal. Kort voordat mijn ex het had uitgemaakt, had ze nog iets van 500 euro uitgegeven aan spullen voor mijn huis. Toen vroeg ik waarom had je dat dan gekocht? Antwoord, had ik dan niets moeten kopen!
Wat heb ik vergist in haar, had het nooit verwacht. Tot op heden, 10 maanden helemaal niets meer van haar gehoord! Snap niet dat ze niet eens een kaartje gestuurd heeft van sorry, hoe ik dit gedaan heb. Zelfs een deel van haar spullen zijn hier nog opgeslagen en liggen in de schuur.
10 maanden data? Echt heel vaag!! Toch probeer ik mijn leven verder op te pakken en ja dat is moeilijk. Ik was altijd heel los met alles en met meiden op school, maar heb daar nog steeds geen behoefte aan. Mijn vertrouwen is behoorlijk aangetast. Nooit vreemd gegaan, hoe los ik daarvoor al was en ging echt 100% voor mijn ex….. Zonde.
– Jon
Nog meer ervaringen met liefdesverdriet:
- Geen nieuwe partner door liefdesverdriet
- Een pijnlijke relatiebreuk verwerken
- Relatiebreuk door leeftijdsverschil
- Uit elkaar gaan na langdurige relatie
En nog vele reacties meer, klik hier.
Wat is jouw ervaring met liefdesverdriet?
Plaats nu je reactie hieronder. Het kan opluchten om te delen wat er is gebeurd.
Wat heb ik toen het nummer Mandy van Barry Manilow veel gedraaid zeg, soms wel 6x op een dag.
Ik dacht dat ik er over heen was, maar door het plaatsen van mijn brief is alles toch weer terug gekomen
We hebben er toen niet eens met elkaar over kunnen praten
En ik wil Mandy nog steeds een keer kussen, ook al weet ik dat het niks wordt
na nu een relatie van twee en half jaar is het toch gebeurd, wat ik al lang zag aan komen. hij heeft mij verlaten. het was eigenlijk al een onmogelijke relatie, groot leeftijdsverschil, hij is 19 jaar jonger.
ik ben nog steeds gek op hem en het vreet aan me dat het voorbij is. ik zie hem elke dag, want hij woont op loopafstand van mijn huis en dat maakt het erg moeilijk.
het is niet echt uitgesproken dat het over is, maar hij laat niet of bijna niets van zich horen of zien.
maar ik weet en voel dat het over is. ik word verscheurd door liefdesverdriet, want ondanks alles hou ik nog steeds van hem.
in de artikelen over liefdesverdriet staat dat je eroverheen komt, maar hoe.
ik heb de neiging om bij de pakken neer te gaan zitten. het liefst zonder ik me af van de buitenwereld.
ik zou zo graag nog eens even met hem willen kussen, voel steeds de neiging hem te bellen. probeer dat niet te doen, maar het is moeilijk.
Ik ken, denk ik, het gevoel van Theresia, om de ex nog een laatste keer te kunnen kussen/knuffelen. De nood aan het kunnen afsluiten van de relatie. Ik denk dat ook ik dit mis. Dat ligt moeilijker als de relatie al wat vertroebelde.
In mijn geval is zij 17/18 jaar jonger. Het is reeds 5 maand uit.
Zij heeft al iemand anders. Dat heeft het voor mij pas echt moeilijk gemaakt. Ik zoek nog steeds een manier (zoals dit bericht) om het te verwerken want het speelt mij parten. Sinds ze terug iemand heeft denk ik aan haar: ik sta er mee op, ik ga er mee slapen, ik lig er wakker van, overdag dwalen mijn gedachten af.
Ik hoop het makkelijker te hebben door er met haar (en anderen) over te praten maar daar is ze niet echt voor te vinden, hoewel ze vanavond bijvoorbeeld spraakzamer was dan de vorige paar gesprekken.
grtz
mijn vriend of ex weet het ff niet meer.. Hij zit midden in een scheiding maar zijn vrouw is al meer dan een jaar bij hem weg maar doet erg moeilijk om de scheiding. Toen ik hem kende was ze al vijf maanden weg en ken hem nu anderhalf jaar. Ze hebben samen een kindje en hij mag hem niet zien, hij lijdt hier ook onder. Door alle omstandigheden gaat het ook niet meer zo goed tussen ons, hij zegt dat hij altijd rust vond bij mij maar dat is ook niet meer het geval.
Ik kan het ook niet meer aan en wil op een normale manier samen kunnen zijn. Ik wil ook een gezin stichten met hem, maar moest steeds rekening houden met zijn behoeftes. Nu is het uit en mis ik hem zo erg, denk steeds aan onze mooie momenten samen… ik wil hem smsen en bellen. Heb m al per sms beledigd en uitgescholden en gekleineerd. Nou doe ik mijn best om niet te bellen of te sms-en, heb het eerder vier dagen volgehouden. Vandaag is het weer dag een en wil het in ieder geval twee weken volhouden.
Klinkt alsof ik een stalker ben maar is het helemaal niet. Ik ben erg mooi en aantrekkelijk kan iedereen krijgen maar wil hem. Wat moet ik doen om dit verdriet te verwerken.
Hoi ,
Mijn vriendin heeft besloten een punt te zetten achter onze relatie van 12 j omdat ze verliefd is geworden op een andere man. Volgens haar compleet haar type niet maar ze is graag bij hem. Toeval of niet hij blijkt een topmanager te zijn van een bedrijf …zou dit er iets te maken kunnen mee hebben . We hadden zelfs plannen gemaakt om te gaan samenwonen met alles erop en eraan. Deze relatiebreuk heb ik niet zien aankomen en doet vreselijk veel pijn. Terwijl ik plannen aan ’t maken was voor huis en thuis heb ik misschien onze relatie verwaarloosd en bijgevolg niet gezien wat er aan ’t gebeuren was. Er is volgens haar geen weg terug , het is definitief ….heel moeilijk te vatten en enorm veel pijn . ‘k Hoop snel m’n leven terug op de sporen te krijgen maar nu is ’t ff zeer moeilijk . Mochten er mensen zijn in gelijkaardige situatie misschien kunnen we eens praten .
grt
Dierick
Ik denk te begrijpen wat je voelt en dat is idd moeilijk te plaatsen
Meri
Je bent helemaal geen stalker veel sterkte !!
Zes maanden geleden ben ik mijn vriend tegen gekomen, met bus reis naar Parijs, en hij was de buschauffer! We hebben wat met elkaar gepraat en het klikte meteen tussen ons! En dat is uit gelopen op een onstumige relatie. Hij heeft mij helemaal het hof gemaakt, door te zeggen jij bent mijn schatje en ik wil je nooit meer kwijt!! Maar dat bleek anders te zijn, want drie maanden later ben ik er achter gekomen, dat meneer getrouwd is en een zoontje van 3 jaar heeft!!! Hij heeft tegen mij gelogen en bedrogen. Ik heb hier erg veel pijn en verdriet van!!! Ik moet hem loslaten ook al licht hij nu in scheiding, maar ik mis hem zo erg!!!! We hebben elkaar maand niet geproken omdat we time out van twee maanden hebben afgesproken! En daar heb ik het erg moeilijk mee om me daar aan te houden! Mijn verstand zegt stoppen, en mijn gevoel zegt door gaan!!! Het is zo tegen strijdig.
Sascha.
10 Jaar geleden een man leren kennen op mijn werk ; mijn baas en na een paar jaar kregen wij een relatie.Stapel was ik op hem en hij op mij.Zelf was ik nog getrouwd en heb 2 dochters , en hij lag in scheiding en heeft 3 kids.Na twee jaar twijfel toch maar gescheiden en samen met mijn jongste dochter in een tijdelijk huisje gaan wonen.En van het ene huisje steeds weer door naar een ander huisje want wij kwamen niet in aanmerking voor een huurhuis , dus zijn 4 keer verhuisd.En daarna hadden we geen huis meer en zijn bij mijn vriend gaan wonen.Gek genoeg had ik nooit het idee om daar te blijven maar zag het altijd als iets tijdelijks.Hij had net een mooi groot huis gekocht en ik mocht mee beslissen in de inrichting en heb aardig mijn stempel op dat huis gezet .Maar toch miste ik iets…hij had geen vrienden en mijn vrienden zag ik steeds minder want die voelden zich niet echt welkom bij ons.Mijn vriend had dus ondertussen zijn bedrijf verkocht en was dus niet mijn baas meer.We gingen wel eens uit maar nooit naar een feestje of zo want daar hield hij niet van.Maar het ergste waren zijn kinderen zijn kinderen; vreselijk waren ze …zo respectloos en onbeschoft .Bleek dat er dus twee ook nog een vorm van autisme hadden ; zo moeilijk allemaal!! Ik raakte daar zo gestresst en gefrustreerd van en ging mijn ex steeds vaker missen.Wij ( mijn ex en ik ) hadden nog best wel regelmatig contact en dat verliep heel soepel en gezellig. En na 1 1/2 jaar heb ik besloten om weer samen met mijn dochter te gaan wonen en dan maar een LAT relatie met mijn vriend.Maar iedere morgen als ik wakker werd kon ik wel janken…gewoon van boosheid , alles had ik opgegeven en waarvoor?? Om alleen met een beschadigd kind in een huurhuis te zitten waar ik absoluut niet wilde wonen?!Ik denk dat ik in mijn hoofd al een punt achter mijn relatie had gezet alleen moest ik het nog wel tegen mijn vriend zeggen .Heb ik na 2 weken ook geprobeerd maar hij klampte zo aan me vast dat het mij niet lukte en toch maar toegezegd het te proberen.Eigenlijk wist ik zelf al dat wij geen toekomst hadden en na weer een paar weken he ik de relatie definitief beeindigd. Nu woon ik weer samen met mijn dochter bij mijn ex man en het gaat wel goedviel mij heel zwaar en nog dagelijks kan ik wel janken , want ik hield echt wel van hem
Hier het vervolg van mijn verhaal;
Ik woon nu weer samen met mijn dochter bij mijn exman en het gaat goed . Mijn exman helpt me eigenlijk gewoon als een vriend door deze moelijke tijd heen want ook ik heb liefdesverdriet ; nu al maanden kan ik eigenlijk nog iedere dag wel janken want ik heb heel veel van hem gehouden maar wij hadden geen toekomst samen!
Ik heb een soort van liefdesverdriet geloof ik, althans zo voelt het dan toch.
De scheiding is bij mij in volle gang en gaat redelijk, veel gedoe over kleine dingen maar heb het idee dat het al met al nog goed terecht gaat komen qua uitkomst. Intussen heb ik een nieuwe vriendin leren kennen waarbij je weer merkt hoe het kan zijn. in het begin gaf zij aan het wel leuk te vinden maar verder geen speciaal gevoel te hebben, intussen geeft ze aan “best wel gehecht te zijn aan me” , nu ruim 2 maanden onderweg en er is zoveel gebeurd, maar kan alleen maar aan haar denken en nauwelijks bij mezelf blijven. Tegenstrijdigheid (lees onzekerheid) voert hoog tij, waarbij ik merk dat ik heel graag bij haar ben en zij dat heel fijn vindt, toch het idee dat ze heeft gezegd dit alles (en dat alles is echt veel) heel fijn te vinden maar dat er voor haar wensen zijn waar ik niet in pas (kinderen oa, ik ben 50 zij 38) geeft me verdriet omdat ik heel graag die arm om me heen voel als ik het moeilijk heb en dat nu niet kan als ik dat graag zou willen. Tegelijk is het nog maar 2 maanden serieus bezig en kan er nog heel veel gebeuren.
Tegen anderen aanpraten helpt even maar vaak krijg je dan het goedbedoelde advies “stop ermee en doorgaan”
Op een mooie zomerse avond al ruim twee jaar geleden ontmoete ik de vrouw van mijn dromen, ze kwam mijn tuin inlopen met een gezamenlijke vriendin en de vonk sloeg meteen over. Het was liefde op het eerste gezicht! We werden voor enkele maanden (4) onafscheidelijk en deelde echt lief en leed. Zij zag die zomermaanden voor het eerst haar biologische ouders en dat was loodzwaar voor haar. Maar ik was daar voor haar zonder twijfel. Aangezien ik al een vakantie geboekt had zou ik voor een weekje weggaan, na overleg was dat geen enkel probleem en ze wenste mij veel plezier. Echter toen ik terugkwam begonnen de problemen. Ik trof haar huilend thuis aan en ze vertelde mij eigenlijk niets meer wat er aan de hand was. Een dag of wat later stuurde ze een berichtje dat het over was. ( nog steeds zonder een enkele reden) en verwijderde mij op FB en reageerde nergens meer op. Ik was er zo kapot van dat ik na twee dagen letterlijk in elkaar ben gezakt. Het was tijd om naar de arts te gaan en die verwees mij , eerst na het aanbod van antidepressiva, niet aangenomen, direct door naar de psycholoog. Ik hoor de meest mensen al denken waarom ben je niet langsgegaan bij haar? lang verhaal maar dat ging niet omdat ze als het ware uit huis was gevlucht en in een recreatie woning zat waar ik pas later achterkwam.
Ik spring wat verder in de tijd, drie maanden ongeveer. De sessies vorderde gestaagd en het advies was dat ik haar moest opzoeken en te vragen wat er was, dat was zo’n beetje het enige dat mij nog zou kunnen helpen omdat “rouwen”niet aansloeg. Via een gezamenlijke vriendin die ik ingeschakeld had en der helemaal niks vanaf wist ben ik achter haar adres gekomen, de stoute schoenen aangetrokken, en heb haar daar opgezocht. Ze barstte in tranen uit en vertelde haar gehele verhaal en raar maar waar ik vergaf het haar meteen want het was duidelijk waarom ze zo had gereageerd, niet netjes maar toch. De pijn werd voor mij veel dragelijker en we spraken elkaar nog af en toe. Ik ging verder met mijn leven en zij ook. Ze had na een jaar een nieuwe vriend en dat vond ik oprecht leuk voor haar en hoopte dat ze gelukkig werd etc. en daar komt het dan, ze hield steeds meer contact met mij , ze kwam steeds dichter naar mij toe ondanks haar nieuwe vriend, ik heb haar duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling kon zijn en toen het iets later uit was stond ze weer bij op de stoep. Rustig aan begonnen we weer te daten, ik merkte dat ik nog steeds hotel de botel van haar was ,we vreeën, we hadden lol samen, ze zag toekomst samen maar elke keer als ik dichterbij kwam stootte ze me weer af. Alles in haar tijd. Verliefd als ik was, met engelengeduld ging ik er toch op in. Ze hanteerde het principe hou me los/laat me vast.
Een tip aan iedereen , laat het je niet gebeuren!
Op een dag heb ik besloten om het op een laag pitje te zetten en zo gebeurde het, de pijn was daar weer maar nu had ik zelf gedaan en daar was beter mee te leven en kon ik alleen de schuld aan mijzelf geven. Ik ging alleen op vakantie , leerde veel leuke nieuwe mensen kennen en sportte me helemaal een slag in de rondte .Het ging duidelijk beter! je voelt het al aankomen . Toen ik eigenlijk qua gevoel over haar heen dacht te ze zijn begon ze weer mij te contacteren, ze miste mij en wilde mij niet als vriend missen, ze had alles nu op een rijtje .
Zo gebeurde alles weer van vooraf aan. Afgelopen donderdag werd er bij mijn moeder kanker geconstateerd, ziet er niet goed uit. Dus ik laat het haar weten en ja we hadden goed contact en deelde alles weer met elkaar, noem het een relatie waarin je beide om de paar weken ziet. Ze vertelde dat ze het vervelend vond etc. nu vroeg ik haar ,om van onderwerp te veranderen, werd zo zwaar, hoe het maar haar was ? Ze antwoordde doodleuk, ik citeer : Eigenlijk wel goed.. ben zelfs verliefd (smiley) maar misschien beetje niet het goede moment om daar nu over te hebben. Ik werd zo pissig dat ik haar tegen mijn nature in een berichtje heb teruggestuurd dat ik klaar met haar was en dat ik haar nooit meer hoef te zien. Alle sporen heb ik gewist, verbrand en weggegooid. Ik heb daar nu al weer zoveel spijt van…Voor de zoveelste keer voel ik mij ronduit slecht en nog slechter omdat ik er nu voor mijn moeder moet zijn maar der amper voor mijzelf kan zijn..
Zal deze ezel het nou nooit leren ?